Steun voor CO2-heffing op Amerikaanse import neemt toe
Korte termijn politiek gewin heeft gewonnen
De aankondiging was geen verrassing, maar wel een schok, en wereldleiders zijn furieus. Men gaat het Akkoord niet veranderen opdat de VS weer instapt; dat kan wel als de VS er in blijft. Ik had nog de hoop dat zijn economische adviseur Gary Cohn, de ontmoeting met andere G7-leiders en zijn dochter en schoonzoon hem tot andere gedachten konden brengen: dat Trump zou overleggen hoe het Parijs Akkoord slimmer door de VS uitgevoerd kan worden. Maar korte termijn politiek gewin heeft gewonnen. De stap past in de strategie van adviseur Steven Bannon om er gewoon een zootje van te maken, omdat het kan, en af te breken wat Obama had opgebouwd.
Op de keper beschouwd is uittreding uit het Parijs Akkoord ook niet nodig in het belang van de VS:
- Als het Trump te doen was om behoud van banen en energie-onafhankelijkheid en de afspraak van Obama in de Nationally Determined Contribution (NDC), dan had hij die gewoon kunnen aanpassen. De VS heeft in het Parijs Akkoord alle vrijheid en flexibiliteit om de CO2-doelen naar eigen opvatting te vervullen. Kolen wordt niet afgeschaft. De mondiale CO2-markt kan gebruikt worden en bos en landbouw; en met schaliegas kwam de VS al een heel eind.
- Als het Trump te doen was om de bijdrage aan de $ 100 miljard aan klimaat-financiering die landen gezamenlijk bijeen moeten brengen in 2020: dat hoeft, in tegenstelling tot wat Trump zegt, helemaal niet via het Green Climate Fund. Het kan bilateraal en de VS kan de bestemming bepalen en het door bedrijven laten financieren.
- Als het om werkgelegenheid gaat: het door Trump genoemde 2,7 miljoen verlies aan banen in 2025 en 6,5 miljoen in 2040 hoeft niet plaats te vinden. De studie van NERA “Impacts of Greenhouse Gas Regulations On the Industrial Sector, waar Trump naar verwijst, geeft juist aan dat je CO2-reductie optimaal en kosteneffectief tussen sectoren en met emissiehandel kunt verdelen!
De aankondiging zal in de praktijk weinig invloed hebben op de inspanningen van Amerikaanse bedrijven en Staten, die om rationele gronden en omdat klimaatbeleid nodig en betaalbaar is, het pad naar verduurzaming al hebben ingeslagen. De capaciteit aan zonne-energie is de afgelopen 5 jaar bijvoorbeeld 20 keer gegroeid en heeft 800.000 banen gecreëerd.
Het besluit heeft de hoop op een echt mondiaal klimaatakkoord onder VN-vlag wel weggeslagen. Voor de tweede keer haakt de VS af. En eerder trad Canada eens uit het Kyoto Protocol. Het is ook een lastige spagaat: soevereiniteit behouden en toch gezamenlijke afspraken maken. Daarom was het Parijs Akkoord een bindend regime met gezamenlijke doelen. De CO2-verplichtingen zijn nationaal. En er kan gebruikt gemaakt worden van de emissiemarkt.
De plek van de VS is wel wat veranderd: van 19% van de mondiale emissies en 20% van het mondiaal BNP in 2001 naar 13% van de emissies en 16% van het BNP. China is nu de grootste economie met 17% en 23% van de emissies.
Om de concurrentie van de industrie van landen te beschermen die het Parijs Akkoord wel uitvoeren neemt de steun toe voor een ‘border adjustment’. Bij import vanuit de VS zal over Amerikaanse een CO2-heffing gevraagd kunnen worden of moet een overeenkomstig aantal CO2-credits of emissierechten afgegeven worden.
Deze column verscheen eerder op Energiepodium.nl